W granicach administracyjnych Gminy Kocierzew Południowy znajduje się 19 sołectw. Są to:

1. Boczki Chełmońskie,
2. Gągolin Południowy,
3. Gągolin Północny,
4. Gągolin Zachodni,
5. Jeziorko,
6. Kocierzew Południowy,
7. Kocierzew Północny,
8. Konstantynów,
9. Lenartów,
10. Lipnice,
11. Łaguszew,
12. Osiek,
13. Ostrowiec,
14. Płaskocin,
15. Różyce,
16. Różyce-Żurawieniec,
17. Sromów,
18. Wejsce,
19. Wicie.

BOCZKI CHEŁMOŃSKIE

Liczba mieszkańców: 375
Sołtys: Mirosław Rześny

Nazwa pochodzi od nazwy osobowej Boczek, być może pierwszego sołtysa wsi. Wieś została lokowana w XIV w. jako „Boczkowycze” (1359), następnie Boczky (1472). Wieś upadła w wyniku zarazy, została ponownie lokowana na wzór wsi Wicie. Arcybiskup Jan przekazał sołectwo wsi swojemu piekarzowi Bartoszowi. Od początku XVII w. wieś należała do kapituły łowickiej. Na początku XIX w. wieś liczyła 330 mieszkańców, inwentarza żywego: 41 koni, 110 wołów, 91 krów, 57 jałówek, 391 owiec i 52 świnie. We wsi znajdowała się kaplica drewniana i szkoła parafialna.

Działo się w mieście Łowiczu dnia dwudziestego siódmego kwietnia tysiąc ośmset pięćdziesiątego roku o godzinie dwudziestej w południe. Stawił się Józef Adam dwóch imion Chełmoński posiadacz wieczystego folwarku Boczki lat trzydzieści pięć liczący we wsi Boczkach zamieszkały w obecności Xiędza Józefa Rojewskiego Wikariusza Kolegiaty Łowickiej z Łowicza lat trzydzieści dwa i Stanisława Kornackiego włościanina gospodarza z Boczek lat pięćdziesiąt liczących i wskazał nam dziecię płci męzkiej urodzone w tejże wsi dnia siódmego listopada roku tysiąc ośmset czterdziestego dziewiątego o godzinie dziesiątej w nocy i jego małżonki Izabelli z Łoskowskich lat dwadzieścia cztery liczącej. Dziecięciu temu na Chrzcie Świętym odbytym w dniu dzisiejszym nadane zostały imiona: Józef Maryan…

[pisownia oryginalna] Akt urodzenia nr 114 z 1850 r., Rzymskokatolicka Parafia Kolegiaty w Łowiczu.

GĄGOLIN POŁUDNIOWY

Liczba mieszkańców: 318
Sołtys: Aneta Bura

GĄGOLIN PÓŁNOCNY

Liczba mieszkańców: 125
Sołtys: Jacek Bury

GĄGOLIN ZACHODNI

Liczba mieszkańców: 84
Sołtys: Waldemar Majcher

Gągolin został lokowany „na surowym korzeniu” w 1360 r. pod nazwą Mikołajewice (Mikolayovice), zwana tak od imienia pierwszego sołtysa Mikołaja z Kompiny. Już w 1368 r. wieś występuje pod nazwą „Gangolino”. Nazwa ta przypuszczanie nawiązywała do nazwy osobowej Gągola. W źródłach występuje pod nazwą Gangolyno (1368) Gagolyno (1511–23) Gagolino (1579). Pod koniec XVI w. we wsi mieszkało 5 karczmarzy, 2 bednarzy, 3 kołodziejów i jeden rzeźnik. W XVIII w. we wsi mieszkało 109 osób. Do folwarku w Gągolinie należały karczmy w Zabostowie Małym i Zabostowie Dużym oraz w Sromowie. Mieszkańcy tej wioski wśród wielu powinności mieli za zadanie opiekę i naprawę jednego przęsła mostu zamkowego w Łowiczu. Na początku XIX w. we wsi trzymano inwentarza żywego: 34 konie, 107 wołów, 84 krowy, 62 jałówki, 323 owiec i 51 świń. Wieś Gągolin Niemiecki wzmiankowana w XIX w., zwana od 1922 r. Gągolinem Zachodnim. Była tu karczma „przy trakcie sannickim” zwana „Biała” oraz cmentarz ewangelicki. Podział wsi na Gągolin Południowy, Północny i Zachodni nastąpił w drugiej połowie XIX w.

Folwark w Gągolinie nowo erygowany w tej samej posesji co kompiński, z drzewa rżniętego, pod snopkami, o 2 izbach, sieni i 2 komorach, pułap z tarcic, podłogi nie ma. Owczarnia, stodoła o 2 klepiskach i 4 wrotach, w niej spichlerz o podłodze z balów, obok stodoła druga o jednym klepisku i 2 wrotach, przy tej stodole druga owczarnia w połowie z nowego, w połowie ze starego drzewa, o dwóch drzwiach na biegunach. Wszystkie budynki pod snopkami.

J. Warężak, Słownik historyczno-geograficzny Księstwa Łowickiego, cz, II, z. 1, Łódź, 1961.

JEZIORKO

Liczba mieszkańców: 257
Sołtys: Józef Wróbel

Wieś Jeziorko „Gesorko” w 1359 r. przeniesiona na prawo niemieckie. Następnie pod nazwą „Iezyorko” (1445), Gezerko (1548). W połowie XV w. sołtysem był niejaki Grzymała. W XVII w. arcybiskup Stefan Wydżga przekazał wieś z dochodami chorążemu gostynińskimi Mikołajowi Dochowskiemu. W 1739 r. wieś należała do niejakiego Podgórskiego, łowczego mielnickiego. Następnie stanowiła własność kapituły łowickiej, ostateczne nadanie zatwierdził w 1796 r. papież Klemens XII. Za czasów Wielkiego Księcia Konstantego wieś liczyła ponad 220 mieszkańców, inwentarza żywego: 23 konie, 55 wołów, 57 krów, 20 jałówek, 276 owiec, 57 świń i 70 rojów pszczół. We wsi mieścił się folwark, następnie wieś byłą siedzibą tzw. ekonomii do której należały folwarki w Błędowie, Boczkach, Chąśnie, Duplicach Wielkich (dziś Wyborów), Jeziorku, Karnkowie, Kocierzewie, Osieku, Różycach, Skowrodzie i Złakowie Kościelnym. Jeziorko było wsią gminną z siedzibą w Chąśnie. Gmina liczyła wówczas prawie 8,5 tysiąca mieszkańców, na terenie gminy było 5 szkół i 17 wiatraków. Ostatnimi właścicielami dóbr Jeziorko była rodzina Oziemskich.

KOCIERZEW POŁUDNIOWY

Liczba mieszkańców: 395
Sołtys: Renata Pytkowska

KOCIERZEW PÓŁNOCNY

Liczba mieszkańców: 271
Sołtys: Bogdan Pawlina

Stanisław Rospond wywodzi nazwę Kocierzew od przezwiska Kocierz, Kocior – „kocur”. Podobnie Urszula Wójcik wywodzi etymologię nazwy gminy od nazwy osobowej Kocierz z sufiksem –ewo, –ow(o), od kocura. Wieś Kocierzew posia da XIV–wieczny rodowód, nie wykluczone jednak, że istniała już wcześniej. Jak czytamy w zapisanym łaciną dokumencie arcybiskupa Jarosława Bogorii ze Skotnik, powierzył on Piotrowi Adamowicowi osadzenie wsi Kocierzowice (Coczerzowicze) i Różyce (Roszdicze) na prawie średzkim i nakazał płacenie dziesięciny 6 groszy z łanu plebanowi „kościoła do którego uczęszczają”, przypuszczalnie plebanowi kocierzewskiemu. Kocierzew w źródłach występuje pod nazwą: Coczerzowicze (1345), Koczerzewo (1359), Choczerzewo, Koczierzewo (1363), Koczyerzew (1511–1523), Ko cie rzewo (1579). Przywilej lokacyjny został potwierdzony w 1459 r. W połowie XVI w. wieś liczyła 25 łanów, 2 i pół łanu należało do proboszcza i trzy łany do sołtysa. Pod koniec XVII w. wieś liczyła 139 mieszkańców i 30 domów. Było wówczas we wsi 57 wołów, 25 koni i 46 krów. Już w 1829 r. wieś liczyła 77 gospodarstw i ponad 520 mieszkańców. We wsi znajduje się Urząd Gminy, kościół oraz szkoła.

Wydawaliśmy danizny kur i kapłonów z dawnych lat 66 sztuk, a teraz przez te lata za j.p. Jawornickiego musieliśmy wydawać sztuk 96 co rok i musieliśmy tę daniznę płacić. Wydawaliśmy owsa sepowego w dawnych latach korcy 31 ćwierci 2, a teraz za j.p. Jawornickiego 42 korce, to i to jest wielki nas upadek przez kilka lat, to jest nasza  krzywda. Wydawaliśmy jajec kop 7 sztuk 45, a teraz musiemy wydawać kop 14, to nadto dajemy kop 6 i stuk 25, więc to nasza krzywda.

Suplika gromady wsi Kocierzew z 1785 r.
Supliki chłopskie XVIII wieku z archiwum prymasa Michała Poniatowskiego, Warszawa 1954.

Na terenie powiatu wytwarzają się pewne skupiska roboty społeczno-gospodarczej i kulturalnej, gdzie zainteresowanie mieszkańców oraz dorobek społeczny idzie w kilku kierunkach, równocześnie oddziaływając w mniejszym, czy większym stopniu robotą na wsie sąsiednie. (…) Do takich skupisk zaliczyć należy: Kocierzew z Zabostowem i Gągolinem Północnym, 3 Spółdzielnie Spożywców, 6 Kółek Rolniczych, 3 koła gospodyń wiejskich, dom ludowy, spółdzielnia mleczarska… Kasa Stefczyka, Spółdzielnia Spożywców, spółdzielnia mleczarska, koło gospodyń wiejskich, koło młodzieży wiejskiej, hodowla koni i owiec.

T. Kazimierowicz, Wieś łowicka w pracy zbiorowej, Łowicz 1939.

KONSTANTYNÓW

Liczba mieszkańców: 62
Sołtys: Krzysztof Koniutis

Konstantynów to kolonia czynszowa założona w 1805 r. przez osadników niemieckich licząca 105 osób, początkowo nazywana Ludwików, od imienia Ludwik. Swoją obecną nazwę uzyskała po przejęciu dóbr łowickich na własność przez Wielkiego Księcia Konstantego. Mieszkańcy wsi utrzymywali nauczyciela i kolejno pełnili funkcję sołtysa. W tym czasie wieś miała inwentarza żywego: 16 koni, 32 krowy, 29 jałówek i 31 owiec. W XIX w. większość z 380 mieszkańców było wyznania ewangelickiego, przynależeli do zboru ewangelickiego w Iłowie i posiadali swój własny cmentarz.

LENARTÓW

Liczba mieszkańców: 128
Sołtys: Wojciech Marat

Niewielka wieś wzmiankowana po raz pierwszy 1921 r. Nazwa pochodzi od nazwy osobowej Lenart.

LIPNICE

Liczba mieszkańców: 209
Sołtys: Jan Stańczyk

Nazwa wsi pochodzi od przymiotnika „lipna”, „lipa”. Wieś Lipnice „Lypnycza” wzmiankowana jest po raz pierwszy w dokumencie Siemowita III w 1359 r. Jak podaje Jan Warężak we wsi była nowina dawniej pokryta lasem oraz zarośla zwane „Skrzipicze”. W 1511 r. za prymasa Jana Łaskiego wieś została przeniesiona na prawo niemieckie. W 1564 r. wraz z Jeziorkiem była ona dzierżawiona przez  chorążego gostynińskiego Mikołaja Zochorowskiego. Następnie w 1739 r. stanowiła własność niejakiego Podgórskiego, łowczego mielnickiego. Mieszkańcy mieli obowiązek naprawy jednego przęsła mostu prowadzącego do zamku łowickiego.

Dzieci ze szkoły w Lipnicach gm. Jezorko zamówiły na dzień swojej spowiedzi w kościele parafialnym w Kocierzewie mszę św. na intencję plebiscytu na Górnym Śląsku. Skorzystały z tego szkoły z Kocierzewa, Wejsc i Różyc, również wzięły udział w nabożeństwie, po którym ksiądz proboszcz wyjaśniał dzieciom o Górnym Śląsku. Zebrano ogółem przy tej okazji na plebiscyt 4091 mk. [marek], która to suma została wpłacona do redakcji „Łowiczanina.

„Łowiczanin”, 1921, nr 13, s. 6.

ŁAGUSZEW

Liczba mieszkańców: 223
Sołtys: Marzena Bogusz

Nazwa wsi wywodzi się od nazwy osobowej Łagusz. Wieś wzmiankowana w 1359 r. jako „Lagussowo”. Sto lat później jako „Lagusowo” mające obowiązki wobec zamku łowickiego, czyli należące do obsługi zamku. Na początku XIX w. wieś liczyła 171 mieszkańców, inwentarza żywego: 33 konie, 65 wołów, 40 krów, 7 jałówek i 15 świń. We wsi była wówczas szkoła elementarna.

Gęsi kto chowa, za grosz jedną dać powinien. Stróżę dzienną i nocną strzegą, za dni z płużycami wychodzą 3 razy: na ugór raz, na oziminę drugi raz i na jarzynę trzeci raz, ci tylko, którzy mają role i sieją. Przęsło na moście zamkowym naprawiać lub inne nowe dać mają, w pastwiskach płoty grodzić, groblę u młyna zabostowskiego, gdy trzeba, naprawiają. Z ról wójtowskich po kamienie, gdy trzeba, jeździć powinni. Owsa kolędnego do kapituły łowickiej po jednym korcu z domu. Karczmę nowo postawioną utrzymać w porządku, do osprzętu inwentarza dworskiego kobietę posyłać powinni.

J. Warężak, Słownik historyczno-geograficzny Księstwa Łowickiego, cz, II, z. 1, Łódź, 1961.

Łaguszew i Płaskocin. Wybitnie zasłużonym działaczem na tamtejszym terenie był nauczyciel z Łaguszewa – Marjański. Spośród starszych gospodarzy wybijał się Marcin Wołek z Łaguszewa oraz Józef Kret jako młody działacz. W czasie okupacji Płaskocin miał jeden z lepszych oddziałów POW [Polskiej Organizacji Wojskowej – autor].

T. Kazimierowicz, Wieś łowicka w pracy zbiorowej, Łowicz 1939.

OSIEK

Liczba mieszkańców: 336
Sołtys: Stanisław Stańczyk

Zdaniem Urszuli Wójcik nazwa wsi pochodzi od słowa osiek, czyli umocnienia obronnego wzniesionego ze ściętych drzew lub osiek jako łąka na urodzajnych glebach, niżej położona. Wieś założona jako Wianczkowice, która później przyjęła nazwę Osiek, w źródłach „Ossyek sive Vyanczkowicze”. Została lokowana przez arcybiskupa Wincentego Kota z Dębna w 1443 r. Sołtysem był Jerzy Gyra, który otrzymał pole zwane „Michałów las” i co dziesiątą włókę, która będzie wykarczowana. W źródłach znajdujemy zapis, że w Osieku „karczma stara, zła, ściany opróchniałe, dach zdezelowany. Browar zły reperacji nie warty”. Na początku XIX w. wieś liczyła 303 mieszkańców, inwentarza żywego: 35 koni, 88 wołów, 66 krów, 56 jałówek, 253 owce, 16 świń i dwa pnie pszczele. Pod koniec XIX w. odnotowano, że mieszkańcy wsi zajmowali się także wyrobami wełnianymi.

W dniu 4 lipca samolot z Poznania uległ zepsuciu nad polami majątku Osiek, ale pilot porucznik Górecki wiozący kapitana Płachtę szczęśliwie wylądował w dworskie żyto. Nadzwyczajnej przytomności umysłu pilota zawdzięczać należy, że nie zostali zabici obaj, gdyż aeroplan opadł w głęboki rów maciczny, lecz gwałtowne uderzenie przez pilota w kierownicę „naprzód” odrzuciło samolot o 2 metry poza rów, przyczem aeroplan zatrzymując się został wywrócony do góry kołami. Oficerowie momentalnie odpięli pasy trzymające ich w maszynie i z samolotu wyskoczyli. Samolot przy pomocy służby folwarcznej został zdemontowany i odesłany do stacji Łowicz. Pomocy i gościny udzielił pilotom właściciel majątku Osiek p. Antoni Szaniawski.

„Łowiczanin”, 1922, nr 28, s.4.

OSTROWIEC

Liczba mieszkańców: 109
Sołtys: Zbigniew Wróbel

Wieś Ostrowiec miała powstać z folwarku gągolińskiego. Folwark ten po raz pierwszy występuje w 1795 r., liczy 5 włók. Dzieje jego są przypuszczalnie związane z zakładaną przez prymasa Poniatowskiego manufakturą płóciennicza na zamku łowickim. W folwarku gągolińskim umieszczono owczarnie na 500 owiec. Po konfiskacie dóbr kościelnych przeszedł on na własność prywatną i występował pod nazwą folwarku Sromów. Folwark był dzierżawiony przez Jana Zalewskiego, Michała Chdorowicza, Michała Ostrowskiego. Ten ostatni miał w 1896 r. rozparcelować folwark, którego ziemie zakupili włościanie okolicznych wiosek. Nowi mieszkańcy wsi nadali jej nazwę Ostrowiec, od nazwiska ostatniego właściciela.

W latach 1854 i 5-ym, tak zwanych mokrych, to jest podczas ogólnej w kraju klęski wskutek nieurodzajów, a zarazem i z przyczyny cholery w roku 1855, na księztwie – szczególniej w nizkich i z natury wilgotnych miejscowościach, zapanował głód straszny, nędza i pomór! Włościanie z braku ziarna i jarzyn zabijali swój wszelki żywy inwentarz, a gdy już brakło i tego do pożywienia, sprzedawali budynki, na opał rozbierali chałupy, w końcu gdy nie było nabywców na zagrody, domostwa swe opuścili i w inne okolice powędrowali. Wtedy to z opuszczonych wsi włościańskich, w zupełności lub w części, po pewnym czasie powstały folwarki: Chąśno, Wicie, Niespusza, Sromów, Karnków…

W. Tarczyński, Łowicz. Wiadomości historyczne z dodaniem innych szczegółów, Łowicz 1899.

PŁASKOCIN

Liczba mieszkańców: 221
Sołtys: Tomasz Siejka

Nazwa wsi pochodzi od nazwy osobowej Plaskota. Wieś, podobnie jak Gągolin, założona „na surowym korzeniu” w 1360 r. w miejscu wykarczowanego lasu zwanego „Luthoracz”, położonego pomiędzy Boczkami, Jeziorkiem, Różycami i Kocierzewem. Pierwszym sołtysem był niejaki Klemens syn Posika. W źródłach występuje pod nazwą Plaskoczyno (1377), Plaskoczino (1579). Wieś należała do arcybiskupa gnieźnieńskiego, w 1777 r. została przekazana kapitule łowickiej w zamian za wieś Łupia, którą zainteresowani byli Radziwiłłowie z Nieborowa. Dzięki zamianie kapituła pozyskała atrakcyjniejsze dobra w postaci Płaskocina. Wśród powinności mieszkańców było jeżdżenie po kamienie do młyna kompińskiego, naprawianie grobli młyńskiej oraz naprawa przęsła w moście zamkowym. Pod koniec XVIII w. we wsi była karczma zwana Kalafurzyńską.

Komisarze [Kapituły Łowickiej] znaleźli we wsi wiele nieporządków i stwierdzili częściowo smutny stan gospodarczy. Mieszkańcy z innych wsi obsiewali pola płaskockie, niektórzy od kilkudziesięciu lat, inni od kilkunastu, nic z nich nie opłacając. Inni znowu porzucili swe domy, tułając się po dalszych wsiach i miasteczkach, a rolom swym dali zarosnąć krzewinie i domom pustoszyć. Komisarze postanowili opuszczone role odebrać za odszkodowaniem i za niewielkie sumy, przeciętnie 5 zł. zagon, rozsprzedać. Nabywcom akty autentyczne z pieczęcią kapitulną wydać i w aktach kapitulnych wiecowych zapisać. Prócz tego komisarze ustanowili zwierzchność z przysięgłych gospodarzy zwanych Radzkimi, którymi zostali Franciszek Siejka i Kazimierz Bliźniewski.

J. Wieteska, Parafia Kompina. Monografia historyczna, Niepokalanów 1948.

RÓŻYCE

Liczba mieszkańców: 325
Sołtys: Katarzyna Dudzińska

Wieś lokowana na prawie średzkim w 1345 r. Wieś zajmowała 21 łanów. W źródłach znajdujemy nazwy Rosdzicze (1359), Rozdzicze (1363), Rosycze (1511–23), Rozice (1579). W 1685 r. była stosunkowo małą wsią, inwentarz żywy liczył: 53 woły, 31 krów i 6 koni. Sto lat później wieś miała 13 pustych włók, liczyła 79 mieszkańców, 21 domów. Inwentarz żywy wynosił: 32 woły, 24 krowy i 15 koni. W śród  powinności mieszkańców była naprawa grobli zamku łowickiego, reperacja młyna w Patokach oraz danina w zbożu zwana „meszne” płacona dla proboszcza kocierzewskiego. W 1790 r. wieś dzierżawił niejaki Bieniewski. W 1829 r. wieś miała 406 mieszkańców, inwentarza żywego: 133 woły, 111 krów, 75 jałówek, 54 konie, 253 owce oraz 7 pni pszczelich. Z zabudowy było 66 domów, 64 obory i 45 stodół.

Suplika pokorna do J[aśnie] O[świconego] M[iłoś]ciwego Pana, a Pana naszego. J.O. Mciwy Panie nasz. My obywatele a pod nóż kowie J.O. Mciwego pana ze wsi Różycze podajemy tę suplikę naszą pokorną do rąk J.O. Mciwego Pana naszego z wielkim użaleniem naszym przeciw w[ielmoż]nemu jmci p. Jawornickiemu [Jan, wojski sochaczewski – autor], dzierżawcy dóbr J.O. Mciwego Pana naszego, który nam wielkie krzywdy czynił i różnemi podatkami obciążał, których nigdy nie bywało (…) puścił nas na czynsz już trzeci rok. Pierwszego roku zgodził się z nami i kontrakt uczynił na złp 1800, drugiego roku zaś podwyższył złp 400. Tegoż kontraktu nie wytrzymaliśmy tylko rok, a on na trzeci rok znowu podwyższył złp 500, aleśmy nie wydali, bo nie mamy skąd, ponieważ już mocno poniszczeni.

Supliki chłopskie XVIII wieku z archiwum prymasa Michała Poniatowskiego, Warszawa 1954.

RÓŻYCE-ŻURAWIENIEC

Liczba mieszkańców: 151
Sołtys: Janusz Pietrzak

SROMÓW

Liczba mieszkańców: 147
Sołtys: brak

Nazwa wsi nawiązuje do pierwszego sołtysa. Została założona na prawie średzkim w 1368 r. pod nazwą „Sramovo”. Wieś została lokowana za czasów arcybiskupa Jarosława ze Skotnik „na surowym korzeniu”, w miejscu dąbrowy „do Krasznego Damba”. Prawo osadzenia wsi otrzymał „roztropny mąż” Paweł zwany Srzan. Sołtys wsi był zobowiązany do „służby konnej wojskowej, z własnym koniem i zbroją”. Dziesięciny z wójtostwa sromowskiego przeznaczone zostały na dwóch kaznodziejów przy kolegiacie łowickiej. W 1511 r. wieś miała 11 łanów kmiecych i 2 łany sołtysa. Były tutaj 3 karczmy. Pod koniec XVIII w. wieś miała 94 mieszkańców, 19 domów, 43 woły, 30 krów i 20 koni. W 1827 r. wieś liczyła 27 domów, była zamieszkała przez 178 osób, a w 1890 r. miała już 53 domy i 330 mieszkańców.

WEJSCE

Liczba mieszkańców: 341
Sołtys: Tadeusz Trakul

Wieś „Veyscze” lokował „na surowym korzeniu” arcybiskup Jarosław w 1363 r., pierwszym sołtysem był niejaki Piotr. Pierwotna nazwa wsi Granica, obecna Wejsce może nawiązywać do „wejścia” na jakiś teren – w naszym przypadku dóbr arcybiskupich. W źródłach odnajdujemy Weysce (1424), Weyscze (1511–23), Wescze (1579). Od 1433 r. dziesięciny z wioski należały do dziekana kapituły łowickiej. Na początku wieku XVI wieś Wejsce i Osiek dzieliła fosa, zaś od strony Rybna był las. Na początku XVIII w. wieś dzierżawił niejaki Podgórski. W 1790 r. wieś liczyła 205 mieszkańców. Czterdzieści lat później miała już 278 mieszkańców. Wówczas inwentarza żywego było: 82 woły, 59 krów, 35 koni, 188 owiec, 38 świń i 10 pni pszczelich.

WICIE

Liczba mieszkańców: 292
Sołtys: Jan Siekiera

Wieś założona „na surowym korzeniu” w 1363 r. przez arcybiskupa Jarosława ze Skotnik. Początkowo nosiła nazwę Wojciechowa Wola od pierwszego sołtysa Wojciecha syna Jana. Osadnicy mieszkający w miejscu wykarczowanego boru mieli płacić po jednym korcu pszenicy, żyta i owsa oraz opłatę 12 groszy. Na przełomie wieku XV/XVI wieś nosiła już nazwę Wicie. We wsi swoje łąki mieli kanonicy łowiccy, co było częstą przyczyną konfliktów z uwagi na bezprawny wypas zwierząt przez mieszkańców. Dlatego też w 1519 r. arcybiskup Jan Łaski przekazał kapitule w zamian za łąkę dziesięciny w Kęszycach i Sierzchowie. We wsi były trzy karczmy. W drugiej połowie XVIII w. wieś liczyła 115 mieszkańców, 25 domów, inwentarza żywego: 49 wołów, 33 krowy i 22 konie. Mieszkańcy mieli obowiązek pełnienia stróży na folwarku karnkowskim. Mieli też obowiązek naprawy grobli zamku łowickiego. Za czasów Księstwa Łowickiego Wielkiego Księcia Konstantego w 1822 r. wieś liczyła 251 mieszkańców, inwentarza żywego: 45 koni, 108 wołów, 98 krów, 355 owiec oraz 10 pni pszczelich. Proboszcz kocierzewski miał w Wiciu rolę zwaną „Pliszki”. W pobliżu Wicia, od strony Błędowa rozciągały się podmokłe tereny zwane „Rybne”.

Supliki od gromady wickiej na w[ielmoż]nego j.p. Jawornickiego, dzierżawcę folwarku karnkowskiego, J.O. Książęciu Jmci Prymasowi podanej i od Prześwietnej Administracyi jego odesłanej weryfikacyjąc chcąc uczynić, kilkakrotnie zjeżdżałem na grunt wsi Wicia i tegoż wnego j.p. Jawornickiego kilkakrotnie o przybycie z eksplikacyją na tenże grunt zaprasałem, lecz za kilkorakim zjazdem moim i za każda razą po kilka dni oczekiwaniem ledwie dnia szóstego miesiąca sierpnia roku bieżącego 1785 doczekałem się przybycia przerzeczonego wnego j.p. Jawornickiego, który nie życząc sobie widzenia się z tąż gromadą dla uniknięcia wszelkich z nią kontrowersyj upraszał o komunikacyją supliki jej, na którą odpis od niego podany przeczytałem gromadzie i wraz z supliką przyłączam go (…) a na ostatek zaspokajając wszelkie pretensyje przyrzeczone gromady, z uszczerbkiem własnym ustąpił jej…

Raport lustratora Koziebrodzkiego [Ignacego Mikołaja] z weryfikacji supliki gromady wsi Wicie Supliki chłopskie XVIII wieku z archiwum prymasa Michała Poniatowskiego, Warszawa 195

Łączna liczba mieszkańców Gminy: 4.369. Dane wg stanu na dzień 30 września 2017 r.